Մահը, որը հաճախ համարվում է մարդկային գոյության ամենաառեղծվածային և անխուսափելի կողմը, մեծ ազդեցություն ունի մեր կյանքի վրա: Պարադոքսալ է, որ մահը կարող է կյանքի համար որպես հզոր ոգեշնչում ծառայել: Այն ստիպում է մեզ խորհել մեր գոյության մասին՝ հորդորելով մեզ ընդունելու կյանքի գեղեցկությունն ու նշանակությունն իր բոլոր ձևերով: Մտքովս անցավ և ցանկացա գրավոր տեսքով ևս ներկայացնել այն գաղափարը, որ մահը, վախի կամ հուսահատության աղբյուր լինելուց բացի, կարող է լինել ոգեշնչման հզոր աղբյուր, որը մղում է մեզ ապրել մեր կյանքը լիարժեք:
Մեր մահկանացու լինելու գիտակցումը, որը շատ պարզ երևում է մահվան շնորհիվ, մոտիվացիա է անձնական աճի և ինքնաիրացման համար: Այն գիտակցումը, որ մեր ժամանակն այս մոլորակի վրա սահմանափակ է, ստիպում է մեզ առավելագույնս օգտագործել յուրաքանչյուր պահը: Այն խրախուսում է մեզ նպատակներ դնել, հետամուտ լինել մեր կրքերին և փնտրել երջանկություն: Կյանքի ժամացույցը հիշեցնում է մեզ, որ չկա ավելի լավ ժամանակ, քան ներկան է գործելու և փոփոխություն մտցնելու համար:
Մահվան հետ առերեսվելը, լինի դա անձամբ, թե սիրելիների կորստի պատճառով, կարող է ամրություն և ներքին ուժ ստեղծել: Դժբախտությունները հաճախ դառնում են անհատական աճի բանալին: Ցավն ու վիշտը, որն ուղեկցում է մահվանը, կարող է անհատներին մղել ավելի խորը հասկանալու իրենց և սեփական կարողությունները: Այս գործընթացում նրանք կարող են գտնել ուժի և կարեկցանքի նոր պաշարներ, որոնք մղում են նրանց ապրել ավելի իմաստալից կյանքով և աջակցել ուրիշներին իրենց կյանքի դժվարին ճանապարհին:
Մահը խրախուսում է խորը ներդաշնակությունը՝ դրդելով մեզ կասկածի տակ դնել մեր կյանքի իմաստն ու նպատակը: Այս արտացոլումը կարող է ոգեշնչման աղբյուր լինել՝ մեզ առաջնորդելով վերագնահատելու մեր առաջնահերթությունները և կատարել անհրաժեշտ փոփոխություններ: Երբ մենք խորհում ենք կյանքի անկայունության մասին, մենք կարող ենք կենտրոնանալ այն ամենի վրա, ինչ իսկապես կարևոր է. հարաբերություններ զարգացնելը և երազանքներն ու ձգտումները հետապնդելը:
Մահվան ուրվականը կարող է անհատներին մղել ուշագրավ սխրանքների: Այն ստիպում է գիտնականներին կատարել բեկումնային բացահայտումներ, արվեստագետներին ստեղծել գլուխգործոցներ, իսկ ակտիվիստներին՝ սատարել փոփոխությունների: Մահվան գիտակցման հետևանքով առաջացած հրատապությունը կարող է անհրաժեշտ մոտիվացիա ապահովել սահմանները ճեղքելու, ռիսկի դիմելու և աշխարհում դրական փոփոխություններ բերելու համար:
Այսպիսով, մահը, որը հաճախ ընկալվում է որպես վերջ, պարադոքսալ կերպով ծառայում է որպես կյանքի ոգեշնչման աղբյուր: Դրա անխուսափելիությունը ստիպում է մեզ ընդունել մեր մահկանացու լինելը՝ խթանելով ճկունությունը և երախտագիտության զգացումը: Մահվան մասին խորհելը խրախուսում է մեզ վերագնահատելու և փնտրելու անձնական աճ: Այն մղում է մեզ առավելագույնս օգտագործելու մեր ժամանակը, ժառանգություն ստեղծելու և աշխարհի վրա երկարատև ազդեցություն թողնելու համար: Մահը վախի կամ հուսահատության աղբյուր լինելու փոխարեն կարող է լինել ամենավերջին հիշեցումը լիարժեք կյանքով ապրելու և գոյության թանկարժեք պարգևը գնահատելու համար: Այս կերպ մահը դառնում է ոգեշնչման հավերժական աղբյուր՝ առաջնորդելով մեզ դեպի նպատակներով ու նշանակությամբ հարուստ կյանք:
Նարե Ազարյանի բլոգ 